Beyoncé en Dylan – doepa teen vertigo

WANNEER ’n mens ’n ruk lank geen musiek kan luister nie – weens ’n werfie van ’n vertigo-ontsporing – is jou terugkeer na die galop van musiek soms vir jouself ’n groot verrassing. Ek het dit in twee fases gedoen – eers met Beyoncé se album Renaissance, en daarna met Bob Dylan se boek The Philosophy of Modern Song.

Daar is een ding wat jy moet weet: Ek is nie ’n danser nie. Kan nie. Ek gooi slegs moves as daar absoluut niemand naby is wat die afgryse kan aanskou nie.

Maar Beyoncé. Miskien was dit die vertigo, miskien was dit die feit dat mens deesdae met iPad in die hand die liedjies se lirieke kan lees. Ek het gegroove, om ’n antieke term van die hedonisme te gebruik. So op die grens tussen tinnitus en wanbalans het ek skielik die sin in Beyoncé se musiek ontdek...