Dit gaan ’n annerste Krismis wees

HIERDIE tyd van die jaar begin miste Muvasa gewoonlik profeteer. Jy kan die vuur en swael in sy woorde ruik, verdoemenis in sy oopgesperde regterhand, terwyl hy stok in die linkerhand sy kooksel in die swartgebrande konka roer en roer. Die son sê tieng, maar hy stook die vuur.

Ons ken  sy rympie uit die kop uit, dieselle aanhef jaar ná jaar: Dis mossie Groot Dae dié, die Grooooot Dae, ennie dywel loep rôn soese brisssssende leeu. Daai brissende leeu was haar ever end, skater Rita Muvasa, nog net so uitgekletter soos toe ons kinders was. En haar pa in ’n three-piece suit pure evangelis, swetend voor ’n vuur wat al van vroegdag brand. In die konka prut sy werfhonde se aandkos, halfgeskraapte blaarpens en beeskoppe. Hul jaart in Ravensmead se 11de Laan vol kinders wat kom luister na die woord van haar pa.    

Dis die week voor Krismis. Die duiwel is los, volgens die evangelie van miste Muvasa. Brisssssend, grom hy met kromgetrekte skouers. Ons ril en beef in die hitte. Die duiwel is oral, in alles en almal, in ons ore, op ons skouers, blasend, boos. Bris-se-se-se-send, ry miste Muvasa die esse, wysvinger ten hemele. Ons al brissend agterna. Die sweet tap hom af. Hy vergeet van sy kooksel, die roerstok word ’n staf waarmee hy sy volk die woestyn uitlei...