Ek weet vooraf dat “Van the Man” die laaste paar jaar ’n naam vir homself gemaak het as ’n nukkerige, onbeskofte bliksem, maar ek gaan natuurlik vir die musiek. Vir “Brown Eyed Girl”, “Days like This”, “Moondance” en “Bright Side of the Road”.
’n Uur voor sy optrede sit ek al in die gehoor in blye afwagting. En skielik is hy daar. ’n Klein mannetjie, sjiek in ’n kobaltblou pak, donkerbril en ’n fedora met ’n blou lint om, harmonika in die hand waarmee hy meteen wegval. Die gehoor, meestal gryskoppe, is in vervoering. Op 77-jarige leeftyd is daar nog niks fout met dié man se stem of sy longkapasiteit nie. Die aand beloof om ’n fees te word.
Maar hoe later hoe kwater. Morrison is skynbaar vasbeslote om nie een van sy treffers te sing nie – met die uitsondering die klassieke gospelliedjie “This Little Light of Mine” – en die gehoor word stiller en stiller. Sommige verlaat al die saal vroeg.
Nie dat dié man ’n saak aan het met die gehoor nie. Daar is núl verbinding met die mense wat honderde euro’s betaal het om hom te sien. Die een liedjie ná die ander word afgerammel met byna geen tussenpose nie. En só gaan dit ’n uur en ’n half lank aan.
In teenstelling is die Amerikaanse blues-legende Buddy Guy, wat ná Morrison die podium betree, op sy 86-jarige leeftyd ’n féés. Guy – inspirasiebron vir vele groot sterre soos Eric Clapton, Jimi Hendrix en Keith Richards – speel “asof sy lewe daarvan afhang”, soos een resensent dit beskryf.
Om kommentaar te lewer op hierdie artikel, registreer (dis vinnig en gratis) of meld aan.
Lees eers Vrye Weekblad se Kommentaarbeleid voor jy kommentaar lewer.