Helen kan gerus ’n paar lesse oor nederigheid leer

MY gunsteling- politieke foto van die 20ste eeu is die een van die Duitse kanselier Willy Brandt, op sy knieë op die koue oggend van 7 Desember 1970 ná ’n kranslegging by die gedenkteken vir die Warskou-ghetto. Die kranslegging, en Brandt se spontane gebaar, was ter herdenking van die heldemoed van duisende Jode wat hul lewe in die ghetto verloor het in ’n desperate poging om hulself van hul Duitse onderdrukkers te bevry.

In ’n diep godsdienstige gebaar het Brandt soos ’n sondaar op sy knieë neergesak en gebid dat die Duitsers vergewe moet word. In sy memoires het Brandt geskryf: “Toe ek voor die afgrond van Duitse geskiedenis te staan kom, en die las van die miljoene wat vermoor is, het ek gedoen wat ons mense doen wanneer woorde ons ontbreek.”

Met dit as aanhef, wend ek my tot die Demokratiese Alliansie (DA), Helen Zille in besonder, nadat ’n standbeeld van Egerton Ryerson, een van die argitekte van Kanada se residensiële skoolstelsel, afgebreek is ná die ontdekking van ’n massagraf van 215 inheemse kinders by ’n skool. Aangesien Zilleghast so gekant is teen wokeheid, wat deels presies op die afbreek van standbeelde en monumente vir die geskiedenis se roemlose skurke neerkom, is dit nie onvanpas om die liberalisme waarvoor die Zille-bende staan en wat hulle ’n slegte naam gegee het, meer krities te bekyk nie...

DEEL