Ons leef in ’n tyd van alleenheid, eensaamheid en afsondering. Die gevreesde virus neem ons een ná die ander na ons grafte, na brandstapels en na niksheid. In tye soos dié is skrywers op hul beste, sê ISMAIL LAGARDIEN. Daar is altyd ’n maar ...
BAIE dinge, emosies of gevoelighede moet eerder vermy word. Dié wat die laaste paar weke uitgestaan het, is jaloesie, afguns en selfbejammering.
Ek het geen groot morele basis om jaloesie, afguns of selfbejammering te vermy nie. Daar is enersyds niks nuttigs in enige hiervan nie (nie dat ek ’n nuttige, morele lewe lei nie), en dis alles buitendien ’n mors van tyd. Maar soms kom spyt, woede of teleurstelling na vore, en dit word ook onderdruk. Ek onthou nou dat toe my ouers oorlede is, pas ná mekaar in 2013 en 2014, ek nie getreur het nie. Ek het nie hul onderskeie begrafnisse bygewoon nie, maar bloot aangestap. Ek weet ek is veronderstel om te rou, maar ek kan nie voorgee om dit te doen nie.
Daar is natuurlik geen noodwendige band tussen dit alles en skryf nie. Dit is die lewe van ’n skrywer wat my lewe vorm. En ek weet nooit waarheen dit my gaan neem nie; soms is daar net wasige beelde, woorde en passasies; vae herinneringe .....
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
’N MANIER VAN ONTDEKKING
Wanneer die daad van skryf oorneem
Ons leef in ’n tyd van alleenheid, eensaamheid en afsondering. Die gevreesde virus neem ons een ná die ander na ons grafte, na brandstapels en na niksheid. In tye soos dié is skrywers op hul beste, sê ISMAIL LAGARDIEN. Daar is altyd ’n maar ...
Deel
BAIE dinge, emosies of gevoelighede moet eerder vermy word. Dié wat die laaste paar weke uitgestaan het, is jaloesie, afguns en selfbejammering.
Ek het geen groot morele basis om jaloesie, afguns of selfbejammering te vermy nie. Daar is enersyds niks nuttigs in enige hiervan nie (nie dat ek ’n nuttige, morele lewe lei nie), en dis alles buitendien ’n mors van tyd. Maar soms kom spyt, woede of teleurstelling na vore, en dit word ook onderdruk. Ek onthou nou dat toe my ouers oorlede is, pas ná mekaar in 2013 en 2014, ek nie getreur het nie. Ek het nie hul onderskeie begrafnisse bygewoon nie, maar bloot aangestap. Ek weet ek is veronderstel om te rou, maar ek kan nie voorgee om dit te doen nie.
Daar is natuurlik geen noodwendige band tussen dit alles en skryf nie. Dit is die lewe van ’n skrywer wat my lewe vorm. En ek weet nooit waarheen dit my gaan neem nie; soms is daar net wasige beelde, woorde en passasies; vae herinneringe .....
Slegs Vrye Weekblad-intekenare kan hierdie artikel lees.
Teken nou in vir volle toegang tot alle Vrye Weekblad-inhoud.
Reeds ’n intekenaar? Kliek “Meld aan” om voort te gaan
Vir nuwe VWB 3.0-navrae: WhatsApp 071 170 8927 (net vir teksboodskappe) of stuur 'n e-pos aan hulp@vryeweekblad.com.
Verwante Artikels
Ramadaan bring ’n golf van nostalgie
Jy mág dit doen, maar behóórt jy dit te doen?
Afrikaans kwyn nie noodwendig nie
Kom ons dink meer oopkop oor die verlede
Die Weste se einde het aangebreek
Afrikaans herontdek in angsjaar
Geskiedenis loop nie in ’n enkelbaan nie
Kontant gewitwas op grond van ‘geloof’
Deel
-
Deel
-
-
-
-
-
-
Volgende artikelIsmail Lagardien
SkrywerIsmail Lagardien skryf al van toeka se dae af. Hy is 'n rubriekskrywer wat worstel met die realiteit om hom. Hy was op die sekretariaat van die nasionale beplanningskommissie en is 'n besoekende professor by Wits se Skool vir Regeerkunde.